به گزارش سلامت نیوز به نقل از اعتماد، با گذشت بیش از ۳ ماه از جنگ دوازده روزه هنوز برخی شهروندانی که خانه و زندگی‌شان بر اثر حملات اسراییل تخریب شده بود با مسوولان شهرداری به توافق نرسیده‌اند و مبلغ خسارت وارد شده به ساختمان‌هایشان را بیشتر از برآوردهای رسمی می‌دانند. آنها همچنان در میان ساختمان‌های شهرداری تهران، ستاد مدیریت بحران و بقیه دستگاه‌های مرتبط در رفت و آمد هستند تا شاید بتوانند حداقل‌های یک زندگی از دست رفته را بازگردانند. بررسی‌ها در گفت‌وگو با برخی از این شهروندان آسیب دیده در جنگ دوازده روزه که برخی از آنها نخواستند نامشان در گزارش قید شود، نشان می‌دهد که نه‌تنها خسارت خودروها هنوز پرداخت نشده است که بسیاری، تنها درصدی از آن تسهیلات ۲۵۰ میلیونی بن خرید لوازم ضروری را دریافت کرده‌اند.در این چند روز هم که به آنها گفته‌اند باید اتاق‌ها را تحویل دهند، اگر چه زیر بار آن نرفته‌اند و برخی هنوز در هتل‌ها اقامت دارند تا تکلیفشان مشخص شود.
در آخرین جلسه‌ای که ستاد راهبری بازسازی و رسیدگی به امور آسیب‌دیدگان جنگ ۱۲ روزه برگزار کرد از اتمام صد درصدی تعمیرات جزیی و مقاوم‌سازی ساختمان‌ها و واحدهای آسیب دیده سخن گفته شد و اینکه در حوزه تخریب و نوسازی ساختمان‌ها هم ۸۷ درصد اقدامات صورت گرفته و تنها چند ساختمان باقی مانده‌اند. این ساختمان‌های باقیمانده در واقع خانه همین افرادی بودند که حالا همچنان در هتل‌ها زندگی می‌کنند.
مجبور شدم شکایت کنم
یکی از این افراد که حالا همراه پدر و برادرش در هتل هویزه اسکان موقت دارد، می‌گوید خسارتی که به واحد آنها در نزدیکی زندان اوین وارد شده است طبق بررسی‌های کارشناسی که او جدا از کارشناسی شهرداری به کار گرفته است با دلار ۹۰ هزار تومانی، بیش از یک میلیارد تومان است اما عدد 5۰۰-4۰۰ میلیون تومانی که از سوی شهرداری تهران برای واحد او در نظر گرفته شده است اصلا کفاف تعمیرات خانه‌اش را نمی‌دهد، بنابراین تا همین امروز که بیش از سه ماه از آن روزها گذشته، هنوز هیچ بخشی از تعمیرات خانه‌اش انجام نشده است. «اگر بازسازی مطرح باشد، مبلغی که شهرداری در نظر گرفته، رقم ناصحیحی است. من درخواست کارشناس کردم، دفعه دوم حتی رقم کارشناسی لیست خسارت را به من نشان ندادند و اعلام کردند که بیش از ۵۰۰ میلیون تومان نمی‌توانند پرداخت کنند. در حالی که من کارشناس آوردم و برآورد او حدود یک میلیارد و صد بود. ناچار شدم برای جلو رفتن کار، وکیل بگیرم، هزینه کارشناسی رسمی دادگستری پرداخت کنم و این مساله زمان‌بر شد.»
حالا هم اگر شهرداری این مبلغ را پرداخت نکند، باز هم شکایت را ادامه خواهد داد تا آنها را به پرداخت ملزم کند اگر چه این کار هم دوباره نیازمند شکایت جداگانه و اتلاف زمان است. او معتقد است که کارکنان دولت و شهرداری باید پاسخگو باشند، زیرا پولی که باید به آنها پرداخت می‌شد، نشد و آنها دو تا سه ماه در هتل مانده‌اند تا منزل بازسازی شود، اما خانه‌شان به همان شکل اولیه باقی مانده، وسایل دست‌نخورده در حالی که پیشتر مورد سرقت هم واقع شده، سرمایه‌شان را برده‌اند و خودروهایش هم تخریب شده است:«در این مدت فقط یک آسانسور نصب کرده‌اند، آن هم با سوء مدیریت. آسانسوری که ظرفیت شش نفر داشت به ظرفیت چهار نفر کاهش یافته است. قرار بر این بود که جلسه‌ای برگزار شود و به هر واحد مبلغی بدهند تا خودش بازسازی کند اما مبلغ به من پرداخت نشده است و حتی برخورد بدی هم با برخی داشته‌اند. بعضی از ساکنین که مراجعه و اعتراض کرده بودند، توانستند حدود ۸۰۰ میلیون تومان دریافت کنند، چون نیاز فوری داشتند تا زندگی‌شان را دوباره سر و سامان دهند.» او در طرح شکایت تنها نیست و چند نفر دیگر از اهالی ساختمان که هنوز در هتل هستند تصمیم گرفته‌اند ماجرا را از طریق دستگاه قضایی پیگیر شوند: «مساله این است که چرا ما باید هزینه‌های ناشی از سوء مدیریت و نبود پدافند در کشور را متحمل شویم؟ حتی یک آژیر در محله وجود ندارد. در شرایط بحرانی که پیش آمد، ناکارآمدی کاملا مشخص شد. پول برای جبران خسارت تصویب شده و وجود دارد، شهرداری می‌گوید کار در حال انجام است، در حالی که هیچ اقدامی نمی‌شود و افراد صرفا سلیقه شخصی خود را اعمال می‌کنند.»
وقتی روز چهارشنبه از او و چند خانواده دیگری که از تیر ماه مهمان هتل هویزه، لاله و دیگر هتل‌ها هستند خواسته شد که آنجا را تخلیه کند تماس‌ها با مدیریت بحران و مسوولان مربوطه آغازشد چون آنها بابت خسارت خودروها و وسایل هیچ مبلغی دریافت نکرده بودند که بتوانند آنجا را ترک کنند:«وسایلمان نابود شده و شرایط اسکان در هتل هم به‌شدت تنش‌زا بود. فشار روانی زیادی بر ما وارد شد. چهارشنبه گذشته مدیریت هتل هویزه اعلام کرد که باید اتاق‌ها تحویل داده شود. برخی از همسایه‌های برج، بن را دریافت کردند، اما سه یا چهار واحد از جمله واحد ما نه تنها بن که پول پیش برای رهن منزل را هم دریافت نکردیم. وسایل منزل من حداقل هفت میلیارد تومان ارزش داشت، اما مثلا برای خسارت خانه ۵۰۰ میلیون تومان خسارت تعیین کرده‌اند.» او معتقد است کارمندی که در این زمینه سهل‌انگاری کرده یا دستوراتی چون تخلیه هتل‌ها را داده یا بی‌عرضه و بی‌سواد است یا هدفش ایجاد نارضایتی است: «سه ماه گذشته است. اگر یک ماه نخست را به دلیل شرایط بحرانی جنگ، نادیده بگیریم، دو ماه بعد فرصت کافی وجود داشت که خسارت من پرداخت شود. اگر در همان زمان پول من پرداخت می‌شد، اکنون ۸۰ درصد کار بازسازی منزلم به پایان رسیده بود و در مراحل پایانی می‌توانستم به خانه بازگردم. به عبارتی، اشتباه و کارشکنی برخی باعث شده است من مجبور شوم وارد مسیر قضایی شوم و اکنون سه ماه هزینه هتل و خدمات آن به نظام تحمیل شده است.»
هر روز به سیستم شهرداری و مدیریت بحران مراجعه می‌کند تا شاید گره‌ای از مشکلاتش باز شود، نه تنها او که برخی دیگر هم از این ساختمان به آن ساختمان می‌روند. در واقع افرادی که واحدشان به انفجارها نزدیک‌تر بود دچار آسیب جدی‌تری شده‌اند اما واحدهایی که خسارت‌های جزیی‌تری داشتند با ۳۰۰ تا ۵۰۰ میلیون مشکلشان حل می‌شد: «در این مدت، من با پدر بیمار و برادری که کسالت داشت، تحت فشار شدید بودم و من از درآمد روزانه‌ام صددرصد محروم شدم. هر روز به دلیل پیگیری امور دادگاه، وکیل و پاسگاه، باید در ساعات اداری کارها را رها می‌کردم. در حالی که قاضی پشت میز خود نشسته و حقوق می‌گیرد، من یک ریال درآمد نداشتم و ناچار شدم از پس‌اندازهایم خرج کنم.» او البته از مجموعه هویزه که در این چند ماه پذیرای آنها بوده رضایت دارد و می‌گوید که تغذیه مناسب، رفتار قابل قبول و مدیریت زمان‌بندی خوبی داشتند: «فضای همدلی نیز وجود داشت و مشکلی در این زمینه نداشتیم. حتی زمانی که موضوع تخلیه مطرح شد، با عذرخواهی اعلام کردند.»
نمی‌توانم آرام باشم
مورد دیگری که با او دقایقی به گفت‌وگو نشسته‌ایم، زنی نسبتا میانسال است که حدودا از سه ماه پیش در هتل زندگی می‌کند اما ظاهرا دو فرزندش این اواخر او را به واسطه شرایط نامشخص زندگی ترک کرده و به خانه پدرشان رفته‌اند. تنها مانده و آنطور که می‌گوید به‌شدت دچار آسیب‌های روحی بعد از جنگ است. گوشی تلفن را که بر می‌دارد بی‌آنکه بداند طرف مقابل چه کسی است، با گریه شروع می‌کند. بعد ماجرا را شرح می‌دهد؛ اینکه مثلا حالا با صاحبخانه هم به مشکل برخورده و فعلا از پول پیش خانه‌اش خبری نیست. نه پولی دارد خانه اجاره کند، نه طلا و دلارهایش مانده که بفروشد و به زخمی بزند و نه می‌تواند کار کند: « از شدت ناراحتی نمی‌توانم آرام باشم. صاحبخانه حاضر نشد به شهرداری چک بدهد تا آنها به ما پول پیش برای رهن خانه بدهند، حتی به او گفته بودند اگر چک ندارید، سه‌روزه چک می‌دهیم تا به شما تحویل دهند، اما صاحبخانه قبول نکرد در نتیجه هیچ پولی به ما پرداخت نشد. حساب خودم هم بسته شده و در حال حاضر نه پول دارم و نه حسابی برای دریافت وجوه.کل زندگی‌ام به هم خورد، بچه‌ام داشت می‌رفت آلمان، کلی خرج کرده بودم که برود. شهریور ماه پروازش بود اما پول‌های ما را دزدیدند، نتوانستم او را بفرستم. او هم افسردگی گرفته.» قرار بود شهرداری به عنوان کمک ۲۵۰ میلیون تومان بن برای خرید لوازم ضروری زندگی به هر کدام از خانواده‌هایی که در جنگ آسیب دیده‌اند پرداخت کند اما ظاهرا این رقم به‌طور کامل به همه تعلق نگرفته است. مثلا این زن میانسال که وسایل زندگی‌اش بر اثر حمله آسیب دیده، حدود ۱۶۰ میلیون تومان بن دریافت کرده و تمام آن را به مبلغ ۱۳۰ میلیون تومان فروخته تا بتواند به همراه پولی که از دیگران قرض گرفته ماشین را از تعمیرگاه بیرون بیاورد:« برای پول پیش خانه به من گفتند برو شکایت کن، الان وکیل گرفتم و باید ۱۷۵ میلیون پول وکیل بدهم. ماشین را هم گفتند ببر کارشناسی کن. بردم و تا الان هم ۴۵۰ میلیون خرج آن شد ولی هنوز معلوم نیست چه نهادی بیمه ایران یا بیمه مرکزی، قرار است خسارت آن را بدهد. من را پیش مسوولان ببرید، مگر مسوولیت ندارند؟ از میان ۸۵ میلیون نفر در کشور، مگر ما چند خانوار بودیم که زندگی‌مان نابود شد؟ چرا با ما اینگونه رفتار شده است؟ اگر کل ایران ویران شده بود، قرار بود چه کنند؟ به خدا قسم ناامنی و بی‌توجهی موجب خشم و ناراحتی ما شده است. به آنها گفتم یک واحد در ولنجک به ما بدهند به کمک غذایی نیاز ندارم فقط سرپناه می‌خواهم اما باز هم جوابی نگرفتم. نگرانی من این است از هتل برویم دیگر این سرپناه را هم نداشته باشیم. خودم شاهدم که بعضی از خانواده‌ها برای اینکه بتوانند سرپناه برای خود تهیه کنند طلا فروختند و برخی پول قرض کردند و رفتند.» حالا هم نمی‌داند چه میزان از تعمیرات خانه‌ای که اجاره کرده بود انجام شده فقط مدام این را تکرار می‌کند که «مستاجرها آواره‌تر شده‌اند.»
با صاحبخانه این زن هم به گفت‌وگو نشستیم، زنی تنها که او هم به تازگی همسر خود را از دست داده است و ظاهرا مبلغ اجاره این خانه را صرف گذران زندگی می‌کند. او البته روایت دیگری از مستاجر خود دارد و اگر چه در همان تیر ماه مبلغ خسارت واحد خود را دریافت کرده اما معتقد است که این مبلغ جبران تمام خسارت‌های وارده به خانه‌اش نیست:« روند بازسازی منزل پس از حادثه تا حدودی پیشرفت داشته و تقریبا ۸۰ درصد کارها انجام شده است، اما به دلیل آنکه کلید ملک همچنان در اختیار مستأجر قرار دارد، امکان تکمیل باقیمانده کارها فراهم نشده است.پس از وقوع جنگ دوازده روزه و خسارات وارده، درها و قفل‌ها تعویض و بخش زیادی از تعمیرات اساسی شامل نصب درهای آهنی و بخشی از کف‌سازی انجام شد، اما هنوز کارهایی از جمله نظافت نهایی و تعویض لوله‌های آسیب‌دیده باقی مانده است. با وجود هزینه‌های سنگینی که تاکنون صرف شده (حدود ۴۰۰ میلیون تومان برای تعمیرات و ۱۰ میلیون تومان برای لوله‌کشی)، به دلایلی که گفتم، امکان تکمیل پروژه وجود ندارد.» این زن سرپرست خانوار هم معتقد است که مستأجر نه‌تنها کرایه‌ای پرداخت نکرده، بلکه با شکایت‌ها، روند بازسازی و تحویل ملک را مختل کرده است: «از نظر قانونی و شرعی، مالک وظیفه دارد ملکی سالم و قابل استفاده تحویل دهد، اما در شرایط کنونی، با وجود اینکه خانه آماده استفاده است و تنها نیازمند نظافت و تکمیل جزییات است، مستأجر همچنان از همکاری خودداری می‌کند. پول پیش این خانه یک میلیارد و هفتصد میلیون تومان است و در حالی که هنوز قرارداد او تمام نشده است من باید از کجا این مبلغ را جور کنم. به من گفتند که چک بدهم اما چک هم نداشتم.»
وعده شهردار تهران روی زمین ماند
مرد میانسالی که البته به تازگی توانسته است خانه‌ای در غرب تهران اجاره کند تا اتاق‌های هتل را تحویل دهند در گفت‌وگو با «اعتماد» از روند پرداخت خسارت و رسیدگی گلایه دارد. در روزهای نخستی که آنها در هتل اقامت داشتند زاکانی، شهردار تهران و مسعود پزشکیان برای بررسی وضعیت به آنجا رفتند و ظاهرا همان روز شهردار تهران با آنها گفت‌وگو کرده و با توجه به شرایط و مشکلاتی که این خانواده داشته‌اند و با بروز جنگ و بی‌خانمانی چند برابر شده به او قول‌هایی داده شده است. این شهروند تهرانی حالا تصاویر شهردار تهران که در حین نوشتن یادداشت مساعدت به این خانواده است را هم برای «اعتماد» ارسال کرده است. آنطور که از تصاویر و گفته‌های او پیداست قرار بر این بوده است که شهرداری مضاف بر مبالغی که برای مساعدت مصوب شده، با توجه به بیماری همسر و فرزندش، حدود ۲۰۰ میلیون تومان هم به آنها کمک کند اما بعد این دستور در بروکراسی اداری گم شده است. البته او در این مدت توانسته از صاحبخانه پول پیش خانه‌اش را دریافت کند بنابراین با بخشی از آن خانه‌ای اجاره کرده است اما بابت وسایل ضروری خانه، تنها ۲۰۰ میلیون تومان بن به او تعلق گرفته است که نسبت به آن هم اعتراض دارد:«مسوولانی که به‌صورت انسانی رسیدگی کردند، معدود بودند؛ بسیاری از خودروهایمان هنوز در خیابان و در وضعیت آسیب‌دیده رها شده‌اند و هر روز برخی از قطعات و لوازم آن برداشته می‌شود؛ لاستیک‌ها، باتری و سایر اقلام به سرقت می‌رود. ۲۰۰ میلیون را به ما دادند و گفتند باید تخلیه کنید در حالی که این رقم پاسخگوی نیاز ما نیست. یخچال، ماشین لباسشویی و ظرفشویی آسیب زیادی دیده‌اند، فقط هزینه تعمیر یخچال حدود ۶۸ میلیون و چند صد هزار تومان شده که فاکتور آن هم موجود است.»
او خیلی گلایه دارد که برخی رسانه‌ها آمده‌اند با او گفت‌وگو کرده و از اوضاع زندگی و گلایه‌هایش فیلم گرفتند اما لابد چون در حرف‌هایش تندی داشته، بخش‌های زیادی از آن را پخش نکرده‌اند: «من تمام سرمایه‌ام را از دست داده‌ام، بسیاری از ما که مستأجر بودیم، حالا مظلومانه در تنگنا قرار داریم. برخلاف انتظار که صاحبخانهها خسارت را دریافت کنند، مستأجران سهم قابل‌توجهی نبرده‌اند و ظلمی آشکار به مستأجران روا شده است. اگر مبلغی هم پرداخت شده به حساب صاحبخانهها واریز شده است.» او حضور شهردار تهران در مجموعه هویزه را اینطور روایت می‌کند: «ایشان با رفتاری محترمانه اعلام کردند که آماده همکاری هستند و در خدمت ما خواهند بود. ما به‌طور منظم نوبت گرفتیم و با او گفت‌وگو کردیم. در جریان جلسه، موضوع وضعیت خانم و دخترم که هر دو به بیماری ام‌اس مبتلا هستند و همچنین وضعیت دخترم که پس از حادثه دچار اختلالات روانی شده بود، مطرح شد. مدارک مرتبط با بهزیستی و کارت‌های بیماری ام‌اس ارایه شد تا شرایط خانواده و شدت نیازهای ما مشخص شود.
آقای زاکانی پس از بررسی مدارک، یادداشت‌هایی تهیه کرد و اعلام شد که توجه ویژه خواهد شد. فردای آن روز برای پیگیری ماجرا از شهرداری منطقه یک وارد عمل شدند اما به رغم دستور شهردار در نهایت کارمان روی دست آقای دکتر متولیان که مسوول رسیدگی به موضوعات مرتبط با جنگ ۱۲ روزه در تهران است ماند. در ابتدا قرار بود ۲۰۰ میلیون به ما پرداخت شود بعد گفتند ۹۰ میلیون اما پس از حدود یک ماه که برای پیگیری وضعیت به شهرداری منطقه یک و ناحیه دو ولنجک مراجعه شد باز هم کار روی زمین ماند در نهایت هم در این روند به من توهین شد. گفتند تو شیاد و کلاهبردار هستی.» این شهروند آسیب دیده تهرانی معتقد است که موضوع پرداخت بن‌ها به‌صورت نامنظم و غیرشفاف انجام شده است و در حالی که قرار بود به هر فرد 250 میلیون تومان پرداخت شود، رقم‌های کمتری پرداخت شده است:«دلیل این کاهش رقم بن مشخص نیست و اعلام رسمی درباره آن صورت نگرفته است. به برخی ۲۰۰ میلیون تومان، به برخی ۱۷۰ میلیون، به برخی ۷۰ میلیون و به برخی ۱۰۰ میلیون پرداخت شده است و این عدم تناسب و شفافیت باعث نگرانی و نارضایتی شده است.»
در حال حاضر نیاز به کمک و حمایت داریم
نفر بعدی ساکن باغ هم‌جوار زندان اوین است که با مادر خود زندگی می‌کند. آسیب زیادی به ساختمان آنها وارد شده و وسایل زندگی‌شان هم با تخریب زیادی روبه‌رو شده است و خود نیز در زمان حمله و بعد از انفجارها زیر آوار مانده و بیهوش شده بود. حالا هنوز در هتل اقامت دارند اما به آنها گفته‌اند باید هتل را تخلیه کنند. فعلا البته امکان تخلیه ندارند چون با وجود تعمیراتی که برای ساختمانشان انجام داده‌اند، شهرداری به آنها اعلام کرده است که ساختمان ایمن نیست و به‌طور کامل باید تخریب شود. مادر او به بیماری سرطان مبتلاست و در زمان بمباران زندان اوین هم جسم بسیار سنگین به سرش اصابت کرده. آن روزها حال بسیار وخیمی داشت ولی حالا نسبت به آن روزها بهتر است.علاوه بر همه اینها خسارت‌های جسمی، آسیب‌های روحی و روانی بسیاری دیده‌اند، چون زندگی‌شان به‌طور کامل از دست رفته است و احتمالا افرادی که زندگی عادی خود را دارند، درک کاملی از آسیبی که آنها دیده‌اند ندارند. می‌گوید که از زمان جنگ دچار فراموشی و درد جسمی شده است و باید به پزشکی قانونی مراجعه کند تا تاییدیه دریافت کند: «ما در حال حاضر به کمک و حمایت نیاز داریم که بتواند مرهمی بر وضعیت ما باشد. وضعیت بسیار سخت است، زیرا مادر من بیمار است و درمان او نیازبه توجه و مراقبت دارد. ما زندگی گذشته خود را از دست داده‌ایم و حالا تنها خواستار بازگشت به زندگی عادی خود هستیم.» ارزیابی خسارت واحد آنها در ابتدا حدود ۳۰۰ میلیون تومان بود که پس از اعتراض، مبلغ به۷۵۰ میلیون تومان برای سه واحد و زمین مربوطه رسید که باز هم از نظر مالکان برای تعمیر کافی نبود اما به هر حال همین مبلغ به آنها پرداخت شد. درب ورودی باغ آنها سوراخ و آسیب‌دیده است که تا حدی تعمیر شده است، اما همچنان آسیب‌ها به‌طور کامل برطرف نشده است.
دیوارها ترک خورده و آسیب دیده‌اند و بسیاری از ترکش‌ها هنوز بر تن آن بر جای مانده است. استخر تخریب شده و تمام کف باغ و سنگ‌های آن نیز آسیب دیده است. بن‌های خرید را هم فعلا و تا لحظه نگارش این گزارش دریافت نکرده‌اند:«ما در گذشته وضعیت مالی مناسبی داشتیم، متمول نبودیم اما توانایی تأمین نیازهای خود را داشتیم، اکنون با این مبلغ و هدیه محدود، مجبوریم زندگی خود را مدیریت کنیم و حتی این کمک‌ها نیز با دقت زیادی بررسی می‌شوند. حالا هم به ما می‌گویند تخلیه کنید اما آیا خانه‌های ما ساخته شده یا برویم چادر بزنیم. رفتیم صحبت کردیم و فعلا که در هتل هستیم ولی نمی‌دانیم تا چه زمانی می‌توانیم در هتل بمانیم. متاسفانه جنگ آن زندگی را از ما گرفت حالا هم امید ما به دولت و مسوولان است و کاغذبازی دردی از ما دوا نمی‌کند.»
شهرداری به جای بنیاد مسکن
ابتدا قرار بود منابع مالی بازسازی خسارت جنگ به عنوان تنخواه در اختیار بنیاد مسکن قرار گیرد و پرداخت به مردم را آغاز کنند اما 16 تیر ماه مجید جودی، معاون بنیاد مسکن تیر ماه امسال اعلام کرد که تمام مسوولیت بازسازی و پرداخت منابع مالی واحدهای آسیب‌دیده از جنگ ۱۲ روزه در پایتخت به شهرداری تهران و در سایر استان‌ها به استانداری‌ها محول شد بنابراین از فردای آن روز فرآیند پرداخت کمک هزینه اجاره مسکن برای خانواده‌هایی که منازل آنها در جریان جنگ ۱۲ روزه تحمیلی آسیب دیده آغاز شد. طبق آخرین اطلاعاتی که علی نصیری، رییس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهرداری تهران بیان کرده است تا تاریخ ۲۹ شهریور ماه، از مجموع ۸۵۲۰ واحد، ۹۸ درصد یعنی ۸۳۵۹ واحد تعیین تکلیف شده است. برای ۵۲۸۰ واحد تعمیرات جزیی کاملا انجام شده است، همچنین از ۲۵۳۶ واحد با تعمیرات متوسط، با ۹۸ درصد پیشرفت کار آنها آغاز شده است. از طرفی از مجموع پنج ساختمان نیازمند مقاوم‌سازی با ۶۷ واحد، چهار ساختمان و ۵۹ واحد، کار آنها آغاز شده است. ۹۲ درصد کسانی که باید برای آنها خانه اجاره می‌شد، اجاره شده است و ۸ درصد باقیمانده عمدتا موارد خاص هستند.از ۴۹۴ خانوار ساکن در هتل‌ها، تقریبا می‌توان گفت بیش از نیمی از آنها خارج شده‌اند. اکنون ۲۳۹ خانوار در هتل حضور دارند و ۲۵۵ خانوار خارج شده‌اند و تعیین تکلیف شده‌اند. او گفته است که شهرداری تهران تا روزی که فردی در هتل حضور دارد، هزینه اقامت او را پرداخت می‌کند و هیچ‌کس به زور از هتل خارج نشده است. هزینه اسباب‌کشی و هزینه ثبت بنگاه بر عهده شهرداری است، حتی هزینه خرید اجناس از فروشگاه شهروند، حدود ۲۵۰ میلیون تومان یا مبالغ کمتر، نیز توسط شهرداری پرداخت شده است.
حدود90 خانواده در هتل باقی مانده‌اند
ناصر امانی یکی از اعضای شورای شهر تهران هم در این بارهمی‌گوید که مردم در این جنگ از سه ناحیه یعنی واحد مسکونی، خودرو و اثاثیه منزل خسارت دیدند که شهرداری نوسازی و بازسازی واحدهای مسکونی را تقبل کرده است و درصدی باقی مانده که هنوز مالکین با هم توافق نکرده‌اند:«در مورد خسارت خودرو و خسارت اساسی منزل هیچ مسوولیت متوجه شهرداری نیست و در واقع مسوولیتش متوجه دولت است. دولت هم دو ماه بعد از جنگ یک جلسه توسط معاون اول محترم رییس‌جمهور گذاشته شده اما اینکه چه خروجی داشته را ما به عنوان شورا مطلع نیستیم. ظاهرا برآورد دولت حدود هزار میلیارد تومان خسارت خودرو و حدود ۴ هزار میلیارد تومان برآورد اولیه از اثاثیه منزل است؛ یعنی ۵ هزار میلیارد تومان بودجه نیاز دارد که دولت باید تامین کند. دولت هم تا امروز یک ریال خسارت بابت خودرو یا بابت اثاثیه منزل به هیچ کدام از آسیب دیدگان جنگ ۱۲ روزه در تهران پرداخت نکرده است. دولت به شهرداری هم چیزی پرداخت نکرده است. شهرداری هزینه کرده است و قطعا ما به عنوان اعضای شورا اصرار داریم که باید در حساب‌های شهرداری و دولت این کمک‌ها حتما محاسبه و از دولت مطالبه شود.» او توضیح می‌دهد که کل خانواده‌هایی که در هتل‌ها اسکان داده شدند ۴۹۴ خانواده بودند و ۴۰۰ تا از این خانواده‌ها الان از هتل خارج شدند یعنی اگر واحدشان تعمیر متوسط نیاز داشته است انجام شده و اگر هم مقاوم‌سازی یا تخریب نوسازی نیاز داشته که چک رهن دریافت کرده‌اند: « در کل۹۰ خانواده در هتل باقی مانده‌اند اما کسانی هم که به آنها گفته شده از هتل خارج شوند چک و اجاره را دریافت کردند ولی به هر دلیلی موفق به اجاره خانه نشدند. بعد از اینکه چک و اجاره ماه اول را دریافت می‌کنند دو هفته فرصت دارند که خانه مناسب پیدا کنند و بعد بروند. حالا برخی نرفته‌اند شهرداری با آنها کنار آمده و هیچ کس را به زور از هتل اخراج نکرده و نمی‌کند.» امانی معتقد است که شهرداری مشکلی برای پرداخت در واقع رهن و اجاره تا سقف یک میلیارد و پانصد میلیون تومان با ۲۰ درصد اضافه به تشخیص شهردار منطقه ندارد. او درباره مبلغ 250 میلیون بن هم می‌گوید که این رقم کمک شهرداری برای لوازم اساسی است که بستگی به خسارت به هر نفر پرداخت می‌شود اما برآورد 4 هزار میلیارد تومانی از خسارت اثاثیه منزل آسیب‌دیدگان بر عهده دولت است و مسوولیتی متوجه شهرداری نیست.
نظر شما